Właściwości ścian cz. 1

Odpowiednio dobrane technologie i materiały ścienne mogą zapewnić najwyższy komfort użytkowania domu. Warto więc prześledzić najważniejsze właściwości ścian zewnętrznych, ponieważ taka wiedza ułatwi dobranie odpowiedniego materiału oraz sposobu budowy.

Ciepłochronność (termoizolacyjność) to cecha, do której większość inwestorów przywiązuje największą wagę. Stopień ciepłochronności przesądza o tym, czy dom będzie ciepły zimą oraz chłodny latem. Uzyskanie właściwej ciepłochronności jest najtrudniejsze w przypadku ścian jednowarstwowych. Ściana tego rodzaju ma naturalne słabe punkty, przez które ucieka energia cieplna. Są  to na przykład miejsca styku z wieńcem, a także nadproża okienne i drzwiowe. Warto podkreślić, że niechlujne wykonawstwo może znacznie pomnożyć ilość tego rodzaju miejsc. Technologia dwuwarstwowa pozwala wyeliminować miejscowe ucieczki ciepła, ale najłatwiej jest zwiększyć ciepłochronność, pogrubiając warstwę izolacji w ścianie trójwarstwowej. Natomiast pogrubienie samych murów nie przynosi wymiernych efektów – termoizolacyjność wzrasta minimalnie, zaś koszty materiałów i robocizny w sposób znaczący. Warto także pamiętać, że grubsza ściana oznacza automatycznie mniejszą powierzchnię użytkową domu.

Wytrzymałość muru jest cechą niezwykle istotną. Wszystkie dostępne na rynku materiały ścienne zapewniają nośność odpowiednią dla domu jednorodzinnego. Kłopoty mogą się pojawić wówczas, gdy inwestycja obciążona jest poważnymi błędami projektowymi lub wykonawczymi. Ich skutkiem bywają między innymi pęknięcia ścian spowodowane punktowym naciskiem (np. słupów nośnych). Na szczęście tego typu uchybienia zdarzają się bardzo rzadko, a doświadczony inspektor nadzoru wyłapuje je przeważnie bez większego kłopotu.

Paroprzepuszczalność bywa cechą przecenianą, szczególnie przez tzw. znawców tematu. Tak naprawdę cecha ta jest istotna przede wszystkim przy doborze: rodzaju ocieplenia, tynku oraz powłok malarskich, którymi będą wykończone ściany. Jeśli nie zostanie uwzględniony odpowiedni opór dyfuzyjny materiałów, może dochodzić do wykraplania się pary wodnej w przegrodzie. Opór ten powinien wzrastać w kierunku od zewnątrz do wewnątrz przegrody (najniższy w warstwie elewacyjnej, najwyższy w warstwach wewnętrznych ściany). Paroprzepuszczalność ściany nie jest w stanie zastąpić wydajnej wentylacji.

Zdolność do akumulacji ciepła i pary wodnej jest z kolei wśród inwestorów niedoceniana. Tymczasem cech ta może przynieść wymierne korzyści. W uproszczeniu jest to zdolność sian do pochłaniania, przechowywania, a w miarę potrzeb także oddawania ciepła oraz wilgoci. Duża akumulacyjność murów tworzy wewnątrz domu warunki sprzyjające mieszkańcom, poprzez stabilizację temperatury i wilgotności powietrza. Cecha ta pozwala również zaoszczędzić sporo pieniędzy dzięki redukcji wychładzania domu wieczorami oraz nocą. Zdolność tę można najbardziej docenić w przejściowych porach roku – wiosną i jesienią. Posiadacze domów o dużej akumulacyjności cieplnej (np. bloczków silikatowych lub pustaków ceramicznych z ociepleniem wełną mineralną bądź styropianem) mogą wówczas bardzo efektywnie wykorzystać promieniowanie słoneczne. Cechy tej nie mają natomiast budynki o konstrukcji szkieletowej. Ściany o wysokiej akumulacyjności pary wodnej przyczyniają się z kolei do powstania w domu zdrowego mikroklimatu. W tym przypadku najistotniejsze znaczenie mają: materiał warstwy konstrukcyjnej oraz rodzaj powłoki, jaką przegroda będzie wykończona od wewnątrz. Pochłanianie nadmiaru wilgoci i oddawanie go to cecha bardzo ważna, gdyż wytwarzanie jej ulga sporym wahaniom w ciągu doby.