Ściana trójwarstwowa

Ściana trójwarstwowa składa się z warstwy nośnej grubości 18-20 cm, ocieplenia oraz ścianki osłonowej (elewacyjnej). Podział funkcji pomiędzy poszczególne części przegrody zwiększa ich efektywność. Z tego też powodu ściana trójwarstwowa, chociaż jeszcze do niedawna cieszyła się sławą trudnej i kosztownej w wykonaniu, ma już liczne grono zwolenników. Wzniesienie takiej przegrody wymaga od wykonawców pewnego doświadczenia i staranności, szczególnie gdy ocieplenie stanowi wełna mineralna, ale stopień skomplikowania prac nie przekracza możliwości przeciętnej solidnej ekipy murarskiej.

Pod względem cech użytkowych ściana trójwarstwowa przewyższa przegrody jedno- i dwuwarstwowe. Jej zaletami są: najlepsza izolacyjność cieplna i akustyczna, duża odporność ogniowa oraz zdolność do stabilizacji temperatury wewnątrz domu. Trwałość warstwy elewacyjnej jest również walorem ściany. Można ją wykonać z cegły klinkierowej lub silikatowej (gładkiej lub łupanej), z elewacyjnych bloczków betonowych lub otynkować i pomalować. Każdy z wymienionych sposobów wykończenia jest bardziej odporny na uszkodzenia niż elewacja ściany dwuwarstwowej.

Ściana trójwarstwowa nie musi być droga. Jej koszt można obniżyć przez odpowiedni dobór materiałów. Nie musi też być budowana jednoetapowo, równie dobrze sprawdzają się dwa etapy. Najpierw budowana jest ściana nośna, a po jakimś czasie powstaje warstwa izolacyjna i ścianka osłonowa.

Ocieplenie ściany stanowią zazwyczaj płyty styropianowe klejone do muru. Warstwa izolacji może mieć nawet 20 cm. Rzadziej używa się wełny mineralnej, gdyż jest droższa od styropianu, a ponadto wymaga szczególnej staranności oraz zachowania szczeliny wentylacyjnej pomiędzy ociepleniem a ścianką zewnętrzną. Ściankę elewacyjną stabilizuje się za pomocą kotew, które wyprowadzane są ze ściany nośnej podczas jej murowania.